RECENZJA: "Kiedy byłeś mój"

       008: autor: Rebbeca Serle
        tytuł: „Kiedy byłeś mój”
        gatunek: romans
        wydawnictwo: Wydawnictwo Literackie
        rok wydania: 7 marca 2013r.
        ilość stron: 317

Na pewno większość z was czytała znany wszystkim romans „Romeo i Julia”. Uwagę skupialiśmy tylko na dwóch tytułowych kochankach. Ich przeszłość nie miała dla nas najmniejszego znaczenia. Liczyła się teraźniejszość i ich miłość. „Kiedy byłeś mój”, to opowieść rodem kochanków z Werony, która opowiada o drugiej możliwości tego romansu..

Rosaline Caplet i Robert Monteg są przyjaciółmi od dziecka. Zawsze wszystko robili razem, spędzają ze sobą dużo czasu. Jednak Rosaline chciałaby czegoś więcej. Kiedy Rob wyznaje jej miłość, jest w siódmym niebie. Wyobraża sobie wspólną, idealną przyszłość. Jest przekonana, że są stworzeni tylko dla siebie. Wtedy pojawia się Juliet – kuzynka Rosalin. Jest piękna, pewna siebie i pozbawiona skrupułów, a do tego nienawidzi całej rodziny Capletów. Czy miłość Rosaline i Roba przetrwa taką próbę?

Najbardziej w całej książce podoba mi się oczywiście nawiązanie do „Romea i Julii”. Pokazanie tego romansu z trochę innej strony. Dwójka zakochanych w sobie  przyjaciół, którym na drodze staje ktoś inny, zupełnie nieoczekiwany.

Rosaline, to piękna i inteligentna dziewczyna. Ma wspaniałą rodzinę i trójkę niezastąpionych przyjaciół – Olivię, Charlie i Roba. Wszyscy (doliczając chłopaków Olivii i Charlie) są zgraną drużyną. Aż do pewnego czasu. Kiedy na drodze nie stanie im Juliet, pragnąca zniszczyć Rosaline życie. Do pozazdroszczenia jest rodzina głównej bohaterki, która w każdej sytuacji pomaga jej, ile tylko jest w stanie. Rodzice są z nią w każdym radosnym momencie, jak i trudnej sytuacji.

„Rodzina to ludzie, którzy cię znają, na których możesz liczyć.”

Uważam, że część książki posiada wiele prawd życiowych,  które każdemu z nas mogą się przydać. Słowa, które wypowiadają bohaterowie są na pozór proste i banalne. Ale tak naprawdę niosą ze sobą przesłanie. Przyjaciele nie są zwykłymi licealistami. Każdy w jakiś sposób jest dotknięty przez los.

„-Sądzisz, że lubię historię, bo mnie fascynują możliwości, to, co mogło się zdarzyć. Ale to nieprawda. Lubię historię, bo tylko o niej coś wiemy na pewno. Tylko na przeszłość możemy liczyć. Teraźniejszość? Przyszłość? Możemy tylko zgadywać.
-O co ci chodzi?
-O to, że niektóre sprawy są poza naszą kontrolą. Pewne rzeczy po prostu m i a ł y  s i ę  z d a r z y ć. Nie możemy im zapobiec. Nie możemy nic zrobić.”

Bohaterem, który spodobał mi się najbardziej, jest Len. Chłopak uważany za dziwnego osobnika z kontrowersyjnym poczuciem humoru. Jego żarty są sarkastyczne, ale to co mówi, niesie ze sobą prawdę. Jego słowa nie są rzucone na wiatr – zastanawia się, zanim coś powie. Te cechy podobają mi się w nim najbardziej. Kiedy nawiązywał przyjaźń z Rosaline byłam w siódmym niebie!

„-Samo  życie – odpowiada. – Trzeba je brać, jakie jest, bo nawet jeśli niektóre sprawy wydają się totalnie do kitu, wiele rzeczy jest naprawdę fantastycznych.”

„Kiedy byłeś mój”, to opowieść o miłości, przyjaźni oraz wyborach. Trudnych wyborach. Cieszy mnie właśnie ten, którego dokonała Rosaline pod koniec opowieści.

„Ludzie zawsze opowiadają, że kiedy zdarza się coś naprawdę ważnego, cały świat zamiera i zostają uwięzieni w jednej chwili. Ale ze mną jest inaczej. Zostają ciśnięta w przeszłość do czasu, zanim to wszystko się zaczęło.”

Pojawił się jeden minus, ale niestety nie mogę o nim tutaj powiedzieć. Dowiecie się o nim, czytając książkę i zwracając uwagę na zdarzenia, które pojawiły się przed jej końcem.

Książkę polecam wszystkim, którzy zakochani byli w „Romeo i Julii”. Zapewniam was, że ta opowieść spodoba wam się równie tak samo. A może nawet więcej? Dodam, że zakończenie będzie piorunujące – dosłownie!

„Kiedy byłeś mój” dostaje ode mnie 9/10 gwiazdek!